DAG TOT DAG stukjes door Kok
Afbeelding: Rinus van Doorn
Stukjes

Kok – dinsdag 8 november 2011

Be surprised

Als ergeren moet veranderen in verwonderen gaat het doorgaans over kleinigheden. Zo heb ik de laatste tijd te maken met een stel krukken. Dit keer niet een stel ploeggenoten, tegenstanders of het soort dat je gebruikt bij het nuttigen van een biertje aan de bar. Neen, het gaat hier om een set van twee aluminium stokken ter vervanging van mijn linker been.

Zo stond ik vijf weken geleden voor de deur van het bejaardentehuis. Ergens in de buurt moest er een centrum van de firma ‘Vegro’ zijn. Navraag bij een parkeerwachter zorgde ervoor dat ik mij naar de andere kant van de wijk begaf. Ook daar kon ik niets vinden maar als door toeval was er een parkeerplaats voor de huisartsenpost. De receptioniste bleek een stuk betrouwbaarder dan de parkeerwachter. Zij stuurde mij terug naar de eerste locatie.

Aangekomen bij de balie deed ik mijn verzoek om daarna gloednieuwe stokken in ontvangst te nemen. Direct gaf ik ze terug. Dichte manchetten en handgrepen die ik nog niet eerder had gezien. Voor mij, als frequent gebruiker, niet het gewenste koppel. De reactie van de receptioniste:’bestellen in de hoop dat die oude stokken nog ergens in een magazijn staan.’ Enkele dagen later zorgde een telefoontje ervoor dat ik,  nu zonder omwegen, weer voor de balie stond. Dezelfde aardige mevrouw vertelde mij dat, als ik ze langer dan drie maanden nodig had, ik haar even moest bellen. Ik bleef glimlachen terwijl ik even mijn angst moest doorslikken.

Omdat ik mij nu al weer vier weken met één been en twee stokken door mijn omgeving beweeg, ben ik er weer veel te handig mee. Zo vormen de stokken een rustplaats bij stilstand. Ook zijn het deurstoppers en bedieners van lichtknoppen. Toch overkomt het mij de laatste tijd steeds vaker dat ik mij op willekeurige momenten afvraag hoe ver ik de stokken weg zou kunnen gooien. Ik kan er tenslotte niet mee op de pedalen trappen als ik even naar school of de bibliotheek wil fietsen. Ook kan ik er geen gas mee geven als ik even een dochter weg moet brengen. Dat laatste weet ik trouwens niet zeker omdat ik het nog nooit heb geprobeerd. Waar ik de krukken dan naartoe of tegenaan moet gooien is meestal een mooi mikpunt terwijl de afstand meestal dusdanig is, dat ik twijfel of ik het als éénbenige wel haal. Nooit is het mikpunt over water. Stel dat ik het niet haal. Kan ik wel zwemmen met één been?

Tegelijk zijn het toch maar kleine ergernissen waar ik mij over verwonder. Ik kan er geen invloed op uitoefenen dus zou het nog stommer zijn als ik mij blijf ergeren. Toch ben ik blij dat ik over de helft van mijn driebenige periode heen ben en dat ik kan gaan aftellen. Verwonderen in plaats van ergeren is soms moeilijker dan ik dacht.